Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO) (1 Görüntüleyen)

  • Konbuyu başlatan Talebe
  • Başlangıç tarihi
  • Cevaplar 0
  • Görüntüleme 1K
Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO)
ULUSLARARASI ÇALIŞMA ÖRGÜTÜ (ILO)


Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO), 1919 yılında sosyal adaleti sağlamak sure­tiyle sosyal barışı gerçekleştirmek ve daha iyi yaşama şartlarını tesis etmek üzere hü­kümet, işçi ve işveren sendikalarım bir ara­ya getirerek ortak hareket etmelerini temin etmek için kurulmuştur. Milletler Cemiyeti (Cemiyet-i Akvam) ile birlikte ve Versay Anlaşması'na dayanarak doğmuş olan ILO, üçlü bir yapıya sahip olup işçi, işveren ve hükümet temsilcileri eşit statüde çalışmala­ra katılmaktadır. Sosyal adalet ve barışı kurma yolundaki çalışmalara katılmakta­dır. Sosyal adalet ve barışı kurma yolundaki çalışmalarından dolayı 1969 yılında Nobel Barış Ödülünü almıştır.
ILO'nun kuruluşu 19. yüzyılın sosyal dü­şüncesine dayanmakladır. Endüstri devri­minden sonra, işçilerin düşük ücretlerle ve kötü çalışma şartlarında uzun sürelerle ça­lıştırılması ve çocuk ve kadınların istismar edilmesiyle ortaya çıkan sömürü ve sefalet birçok düşünür, bilim adamı ve sanayici ta­rafından tepkiyle karşılanmıştır. İnsanlık dışı çalışma ve yaşama şartlarını değiştir­me, çalışanların istismarına dayanan ulus­lararası rekabeti ortadan kaldırma ve sosyal adalet temeline dayalı sürekli ve evrensel
bir barış sağlamaya yönelik görüş ve teklif­ler ortaya atılmıştır. Başta Iskoçyalı bir sa­nayici olan Robert Owen ve diğer sosyal re­formculara göre herhangi bir ülke çalışma şartlarını iyileştirmek için tedbirler alsa, bu işgücü maliyetlerini yükseltmek suretiyle uluslararası rekabette o ülkeyi olumsuz yönde etkilemektedir. Bundan dolayı daha iyi çalışma ve hayat şartlarının sağlanması için uluslararası işbirliği yapılması gereği ortaya çıkmıştır.
Uluslararası işbirliği arayışlarının ilk sonucu olarak 1890'da 14 ülke temsilcisinin katılmasıyla Berlin'de uluslararası bir kon­ferans düzenlenmiştir. Bu ilk konferansta bazı öneriler ele alınmış, fakat müşahhas bir karar ve öneri ortaya çıkmamıştır. Bun­dan sonra 1897de Brüksel'de ikinci konfe­rans toplanmıştır. Bu konferansta işgücü­nün korunması amacıyla uluslararası bir büro kurulması önerisi ete alınmıştır. Bu büronun kuruluşu hemen gerçekleştirilme­miş, fakat Paris'te toplanan yeni bir ulusla­rarası konferansta Uluslararası İş Kanunları Derneği'nin kurulması kararlaştırılmıştır. ILO'nun başlangıcı olan ve merkezi Brük­sel'de bulunan bu Dernek iş kanunlarını çe­şitli dillere çevirerek yayınlamaya başla­mıştır. "Legisllative Series" olarak başlatı­lan bu yayın faaliyeti ILO tarafından sürdü­rülmüştür. Dernek 1906 yılında iki ulusla­rarası sözleşmenin kabul edilmesi konu­sunda çalışmalar yapmak üzere Bern'de bir konferans düzenlemiştir. Bu sözleşmeler­den biri kibrit üretiminde kullanılan ve ze­hirli bir madde olan beyaz fosfor kullanımı­nın azaltılması, ikincisi ise endüstride kadın işçilerin çalışmasının yasaklanması ile ilgi­liydi. Bu iki sözleşmenin kabul edilmesi, uluslararası işbirliğinde yeni bir dönemin başlangıcını teşkil etmiştir. Dernek bundan sonra işçilerin gece çalışmalarının yasak­lanması ve günlük çalışma süresinin on saat olarak kabul edilmesi üzerinde çalışmalar yapmışsa da 1914 yılında başlayan savaş nedeniyle bu çalışmalar sonuçlandırılma­mıştır. I. Dünya Savaşı sona erdiğinde dün­yada evrensel ve kalıcı barışı sağlamak üze­re başlatılan Barış Konferansının 28 Nisan 1919 tarihli oturumunda barışı sağlamak ve savaşı önlemek amacıyla Cemiyet-i Akvam (Milletler Cemiyeti)'in kurulması karar­laştırıldı. Cemiyet-i Akvam'ın kurulmasına ilişkin karar Versay (Versailles) Anlaşması ile birlikte 10 ocak 1920'de yürürlüğe gir­di.
I. Dünya Savaşı sonlarında çeşitli ülkele­rin sendikalarının isteği üzerine, 1919 yılın­da Paris'te toplanan Barış Konferansı'nda 15 üyeden oluşan bir çalışma komisyonu kurulmuştur. Bu komisyonun üyeleri ara­sında komisyonun başkanı olan Amerikalı Samuel Gompers ile sonradan Nobel barış ödülü kazanan Fransız Leon Jouhaux bulu­nuyordu. Komisyonda ayrıca uluslararası îş Kanunları Demeği liderlerinden olan Fran­sız Arthur Fontaine, Belçikalı Emest Maha-im, Belçikalı sosyalist lider Emile Vonder-velde de yer alıyordu. Komisyonun çalış­maları sırasında işçi ve işveren temsilcileri karşısında hükümetlerin eşit şekilde temsil edilmesi en fazla tartışılan konu oldu. So­nunda işçi ve işveren kuruluşlarının birer kişi ile temsil edilmesine karşılık hüküme­tin iki kişi ile (% 50) temsil edilmesi esası kabul edildi. Böylece Komisyonda hükü­met, işçi ve işveren taraflarının temsiline dayanan üçlü yapı içinde çalışan uluslarara­sı bir örgütün kurulmasına 11.4.1919 tari­hinde karar verilmiş oldu.
Komisyonun çalışmaları sonunda hazır­lanan ve kabul edilen metin Versay Anlaş­masının ILO'yu kuran XIII. bölümünü oluş­turmuştur. Dolayısıyla ILO 1919 yılında Cemiyet-i Akvam ile birlikte ve Versay An-laşması'na dayanarak kuruldu.
ILO'nun tüzüğü durumundaki bu metnin önsözünde evrensel ve kalıcı bir bansın an­cak sosyal adalet temeli üzerinde kurulabi­leceği esası kabul edildi. Bu metinde yer alan ilkeler, 1944 Filadelfiya Bildirisi ile yapılan değişikliklerle birlikte, bugün de ILO'ya yön vermektedir.
ILO'nun ilk konferansı Washington'da Ekim 1919'da toplanmıştır. Yeni kurulan Uluslararası Çalışma Bürosu'nun ilk müdü­rü de bakanlık ve büyükelçilik yapan tarihçi Fransız Albert Thomas oldu.
İki dünya savaşı arasındaki dönemde ILO, Cemİyet-i Akvam'a bağlı özerk bir bö­lüm olarak faaliyet göstermiş ve günlük ça­lışma süresinin 8 saate indirilmesi, işsizlik­le mücadele, hamile kadın işçilerin korun­ması, kadın ve genç işçilerin çalışma şartla­rının iyileştirilmesi, çaba harcadığı başlıca alanlar olmuştur, ikinci Dünya Savaşı sıra­sında merkezi Kanada'da Montreal kentine taşınan ILO, 1944 yılında 25 yıllık faaliye­tinin ardından Fıladelfıya'da Uluslararası Çalışma Konferansı'm toplamıştır. Bu top-lanfda, örgütün karşılaşacağı savaş sonrası sorunlar için hazırlanmasına yardımcı ol­mak üzere ilke hedef ve amaçlan yeniden tanımlanmıştır. "Filadelfiya Bildirisi" şu il­keleri içermektedir:
1) Emek ticari bir meta değildir.
2) Düşünce ve demek kurma özgürlükle­ri, kalıcı bir ilerlemeyi gerçekleştirmenin esas unsurlandır.
3) Fakirlik, görüldüğü her yerde, refaha
yöneltilmiş bir tehlikedir.
4) Bütün insanlar; ırk, inanç ve cinsiyet­leri ne olursa olsun, kendi maddi durumları­nı ve manevi gelişmelerini özgürlük, vekar, ekonomik güvence ve fırsat eşitliği şartlan altında geliştirme hakkına sahiptir.
Filadelfıya Bildirisi'nde yer alan ilkeler, ILO anayasasının bir bölümünü oluşturdu. 1946 yılında Birleşmiş Milletler'in bünye­sinde ilk ihtisas örgütü olarak yeniden kuru­lan ILO'nun başlangıçta 45 olan üye ülke sayısı, 1980'de 144'e bugün de 155'e ulaşmıştır. 1948'de 4.5 milyon dolar olan örgütün bütçesi 1981'de 96 milyon dolara çıkmış ve bugün 120 milyon dolara ulaş­mıştır. ILO, ikinci Dünya Savaşı sonrasın­da sosyal politika atanında büyük gelişme­ler gösteren uluslararası teknik işbirliği programlarının hazırlanmasında önemli rol oynamıştır.
ILO'nun çalışma alanlarının başlıcaları şunlardır:
1- Çalışma ve hayat şartlarım iyileştir­meye, iş bulma imkânlarını arttırmaya ve temel insan haklarını daha ileri düzeylere oturtmaya yönelik katkılarda bulunmak ve uluslararası politika esasları ile faaliyet programlarını hazırlamak.
2- Bu politikaların her ülke tarafından onaylanarak uygulanabilmesi için uluslara­rası düzeyde çalışma standartları oluştur­mak.
3- Bu politikaların etkinlikle uygulan­masında hükümetlere yardımcı olacak kap­samlı bir uluslararası teknik işbirliği prog­ramı hazırlamak.
4- Bu çabaların tümünü etkin bir şekilde ilerletebilmek için eğitim, öğretim, araştır­ma ve yayın faaliyetinde bulunmak.

Yapısı ve Organları


ILO her yıl toplanan Uluslararası Çalış­ma Konferansı, Yönetim Kurulu ve Ulusla­rarası Çalışma Bürosu'ndan oluşur.

a) Uluslararası Çalışma Konferansı:


Kural koyan organ özelliğini taşıyan
Konferans, her yıl Haziran ayında toplanır. Örgüte üye ülkelerin bir araya gelerek oluş­turdukları genel kuruldur. Konferansa, üye ülkelerden iki hükümet temsilcisi ile bir işçi ve bir işveren temsilcisi katılır, üye dev­letlerden gönderilecek işçi ve işveren tem­silcileri en fazla temsil yetkisine sahip işçi ve işveren sendikasından seçilir. îşçi ve iş­veren örgütlerinin temsilcileri, hükümetin temsilcilerinden tamamen bağımsız olarak kendi meslek gruplarının çıkarlarını temsil ederler.
Çalışma hayatıyla ilgili sorunların ulus­lararası düzeyde ele alındığı bir forum ma­hiyetinde olan konferansta yönetim kurulu seçilir, üye ülkeler tarafından finanse edilen Örgüt bütçesi onaylanır, uluslararası çalış­ma standartları tesbit edilir, sözleşme ve tavsiye kararları alınır ve önemli görülen her konu müzakere edilebilir. Sözleşme ve tasviye kararlarının uygulanabilmesi için her ülkenin yetkili organları (parlamento) tarafından onaylanması gerekir. Konferan­sa BM'in çeşitli kuruluşlarının temsilcileri gözlemci olarak katılır ve örgüt'ün diğer or­ganlarında uluslararası Hür İşçi Sendikaları Konfederasyonu (İCFTU), Dünya Sendi­kalar Federasyonu (WFTU) ve Dünya îş Konfederasyonu (WCL) danışman olarak temsil edilir.

b) Yönetim Kurulu:


Yılda en az üç defa Cenevre'de toplana­rak politika ve programlar hazırlar ve bun­lar hakkında karar verir. Yönetim kurulu 28 hükümet üyesi, 14 işveren temsilcisi ve 14 işçi temsilcisinden teşekkül eder. On ileri sanayi ülkesinin daimi hükümet temsilcile­ri bulunur. Diğer üyeler ise üç yılda bir Kon­ferans tarafından seçilir. Yönetim Kurulu Konferansın gündemini belirler, idare işleri yürütür, bütçeyi hazırlar, bütçenin kullanıl­masını denetler ve Cenevre'deki genel mer­kez ile diğer ülkelerde bulunan bölge büro­ları arasında işbirliği sağlar.

c) Uluslararası Çalışma Bürosu:


Bir icra organıdır ve başında yönetim ku­rulu tarafından seçilen genel müdür vardır. ILO'nun sekreteryası olan Büro, ayrıca bir araştırma merkezidir ve çalışma hayatı ve sosyal konularda dokümanlar yayınlar. Bir­çok ülkede bölgesel, yöresel ve şube büro­ları vardır. Büroda görev alanların yansı hükümetler tarafından belirlenir, diğer yarı­sı ise eşit sayıda çalışma konferansı ve işçi ve işveren temsilcilerinden teşekkül eden bir grup tarafından seçilen kimselerden meydana gelir. Büro, konferansta ele alına­cak konularla ilgili belge ve raporları eğitim ve teknik işbirliği programlan hazırlar.

d) Diğer Organlar:


Diğer organlar arasında "teknik ve böl­gesel konferanslar", "devamlı komiteler" ve "sanayi komiteleri" bulunmaktadır.
Teknik ve Bölgesel Konferanslar, sade­ce bir coğrafi bölgedeki ülkeleri ilgilendi­ren özel sorunları ele almak için düzenlenir. Afrika, Asya, Yakın ve Uzakdoğu ülkeleri adına konferans düzenlenen ülkelerden­dir.
Yönetim organlarına yardımcı olmak üzere değişik alanlarda görev yapan de­vamlı komiteler kurulmuştur. Bu komiteler ILO'nun görevlerini yürütmede destekleyi­ci bir rol oynamaktadır. Sanayi komitesi,
dernekleşme özgürlüğü komitesi, sözleşme ve tavsiye kararlarının uygulanması komi­tesi, mali ve idari komitesi bunların başlıca-landır.
Dünya ekonomisinin belli sektörlerin­deki gelişmeleri incelemek üzere sanayi ko­miteleri kurulmuştur. Bu komiteler ILO'nun yönetim organlarının ihtiyaç duy­duğu alanlarda çalışmalar yapar ve bilgi su­nar. Başlıca sanayi komiteleri şunlardır: Tarım komitesi, Petrol Komitesi, Kimya Komitesi, Tekstil Komitesi, Demir-Çelik Komitesi, Ücretliler ve Memurlar Komite­si.
Faaliyetleri
ILO'nun faaliyetleri düzenleyici, araşü-ncı, yayın ve teknik yardım olarak üç şekil­de ortaya çıkmaktadır.
ILO'nun en önemli fonksiyonlarından biri, uluslararası çalışma standartlarım dü­zenleyen sözleşme ve tavsiyelerin uluslara­rası çalışma konferansında kabul edilmesi­ni sağlamaktır. Sözleşmelerin bir ülkede uygulanması için o ülkenin parlamentosu tarafından kabul edilmesi gerekir. Konfe­ransa katılan her ülkenin hükümeti karar al­tına alınan sözleşmeleri bir yıl içinde kanun teklifi haline getirmek zorundadır. Üye ül­keler belli tarzda hareket etmeye zorlana­maz. Ancak sözleşmeleri onaylanmış olan ülkelerin görevlerini yerine getirip getirme­diklerini denetleme hakkına sahiptir. Dene­tim ilk olarak bağımsız bir "Uzmanlar Ko­mitesi" tarafından yapılır. Bu komite söz­leşme ve tavsiyelerin uygulanması ile ilgili görüşlerini bağımsız olarak açıklar. İkinci adım olarak Uluslararası Çalışma Konfe-ransı'nda bu konuda üçlü bir yapıya sahip
olan "Sözleşme ve Tavsiyelerin Uygulan­masına İlişkin Uzmanlar Komisyonu" ku­rulur ve bu komisyon Uzmanlar Komite-si'nce hazırlanan raporlar çerçevesinde önemli bulduğu hususları tartışır. Bir diğer denetim yolu ise Yönetim Kurulu Dernek Özgürlüğü Komitesi'nce yapılan inceleme­dir. Komite Birleşmiş Milletler Ekonomik ve Sosyal Komisyonu'na danışarak sendika özgürlüğü ile ilgili şikâyetleri incelemekte­dir. Onayladığı sözleşme ve tavsiyedeki esaslara bir ülkenin uymadığı, ILO anaya­sası 24. maddesine göre işçi sendikaları konfederasyonu ve işveren örgütlerince şi­kayet edilebilir. Yönetim Kurulu konuyu il­gili hükümete iletir ve cevap alamazsa ko­nuyu dünya kamuoyuna sergileyebilir. Her üye ülke sözleşme esaslarına uymayan bir üye ülkeyi şikâyet edebileceği gibi ulusla­rarası çalışma konferansı heyeti veya yöne­tim kuruluna şikâyet edebilir. Şikâyetle il­gili olarak soruşturma komisyonu kurulur. ILO gerekirse konuyu uluslararası Adalet Divanı'na da götürebilir. Tavsiyelerin onaylanması gerekli değildir. Tavsiyeler sözleşmeleri tamamlayıcı ve onların uygu­lanmasında yol gösterici özelliğe sahip olup üye devletler için herhangi bir yüküm­lülük getirmezler. Bir sözleşmeyi kabul eden bir üye devlet, bu sözleşmenin uygu­lanması ile ilgili olarak aldığı tedbirler hak­kında Uluslararası Çalışma Bürosu'na her yıl rapor sunar.
Sözleşme ve tavsiyeler, uluslararası ça­lışma mevzuatını meydana getirir. Bu mev­zuatı meydana getiren metinler şunlardır
- ILO anayasası
- Filadelfiya bildirisi
- Uluslararası Sözleşmeler
- Uluslararası Tavsiye Kararlan
- Uluslararası Çalışma Konferansı Ka­rarları
- Bölgesel Konferans Kararlan
- Sanayi Komitesi Kararlan
- Sendika Özgürlüğü Komitesi Kararla-n

Teknik işbirliği;


ILO, ülkelerin ekonomik ve sosyal geliş­mesine yardımcı olmak, dünyanın ekono­mik ve sosyal refah düzeyini yükseltmek amacıyla Birleşmiş Milletler'e bağlı diğer kuruluşlarla birlikte çalışmalar yapar. Bu amaçla 115 kadar ülkede 500'den fazla tek­nik işbirliği programı çerçevesinde 1000'e yakın uzman çalışmaktadır. Teknik işbirliği programının en güçlü fon kaynağı Birleş­miş Milletler Kalkınma Programı (BMKP) dır. Bu projeler için sağlanan hükümet kat-kılan genellikle o projeler için harcanan uluslararası fon tutarlarım aşmaktadır. Tek­nik işbirliği programlan Afrika, Asya, La­tin Amerika, Ortadoğu ve daha düşük dü­zeyde Avrupa'da yürütülmektedir.
Etüd, Araştırma ve Yayın:


Çalışma sorunlanna çözümler getirmek ve bu çözümlerin nasıl uygulanabileceğini göstermek için etüd çalışma lan yapar. Uluslararası çalışma konferansı ve diğer toplantılar için raporlar hazırlar, işgücü pi­yasası ve işçilerin mesleki eğitimi ile ilgili konularda kurulan komisyonlar çalışmak­ladır. ILO kendi sahasına giren her konuda ilmi araştırmalar yapar, bilgi ve belgeler toplar ve yayınlar. Kendi alanına giren ko­nularda 150 binden fazla kitap bulunan bir kütüphaneye sahip olan ILO, çok sayıda ya­yın çıkarmaktadar. "International Labour Review (ILR)" "Official Bulletin" üç ayda bir ve çeşitli ülkelerin iş kanunlanndan ör­nekler veren "Legislative Series" iki ayda
bir yayımlanmaktadır. "The Year book of Labour Statistics" temel bir referans kay­nağı olup, "Bulletin of Labour Statistics" adı altında bu yıllığın son istatistikleri ya­yınlanmakladır. Bundan başka el kitapları araştırma sonuçlan ve çeşitli ilmi eserler yayınlanmaktadır.
Birleşmiş Milletler ikinci 10 yıllık kal­kınma programı çerçevesinde ILO tarafın­dan "Dünya İstihdam Programı" hazırlan­mıştır. Bu program çerçevesinde ILO, en­düstri, kırsal kalkınma, bayındırlık işleri ve diğer projelerdeki iş imkânlarını arttırmaya yönelik İstihdam programlarının belirlen­mesinde ve ekonomik ve sosyal kalkınmayı gerçekleştirmek için insan kaynaklarından tam olarak faydalanmayı amaçlayan tekno­loji ve eğitim programlarının seçiminde ül­kelere yardımcı olacaktır. Dünya istihdam programının projeleri üç bölgeye yönelik olarak hazırlanmıştır: 1) Asya insangücü planı, 2) Latin Amerika ve Karaibler İstih­dam Programı, 3) Afrika İşler ve Beceriler Programı.
ILO, işsizlik ve gizli işsizliğin önemli boyutlara ulaşmasından dolayı Haziran 1976'da Cenevre'de istihdam, gelir dağılı­mı, sosyal gelişme ve uluslararası işbölümü konularında Üçlü bir dünya konferansı dü­zenlemiştir. Prodüktif istihdamı geliştir­mek için üç tedbir belirlemiştir: Uluslarara­sı güçlerin hem göçmen işçiler ve hem de göç kabul eden ülkeler üzerindeki istenme­yen etkilerinin sınırlandırılması, uygun tek­nolojilerin kullanılması ve sanayileşmiş ül­kelerde tam istihdamın sağlanması için ted­birler alınması.
Uluslararası Çalışma Konferansı 1975 yılı oturumunda ''Çalışma Şartlan ve Çev­reyi iyileştirmek" (PIACT) için uluslararası
bir programı kabul etmiştir. PIACT progra­mı; üye devletleri çalışma şartlarını ve çev­reyi iyileştirmeye yönelik kesin hedefler belirlemeye teşvik edecektir. Program hü­kümetlere, işçi ve işveren örgütlerine, araş­tırma ve Öğretim kurumlarına bu konu ile İl­gili olarak hazırlayacakları ve uygulaya­caktan projelerinin desteklenmesini öngör­mektedir. Programa yön verecek genel stra­teji ILO Yönetim Kurulu tarafından 1976'da belirlenmiştir.
Uluslararası Çalışma Etüdleri Enstitüsü, ILO tarafından Cenevre'de 1960 yılında ça­lışma hayaü ve sosyal alanla ilgili konular­da ileri düzeyde eğitim ve araştırma yapan bir uzmanlık organıdır. 1965 yılında Tori-no'da kurulmuş olan Uluslararası tleri Mes­leki ve Teknik Öğretim Merkezi. Mesleki eğitim ve idareyi geliştirme konusunda kendi ülkelerinde bu imkânı bulamayanlara eğitim vererek yüksek vasıflı elemanları yetiştirmekledir.
Türkiye'nin ILO'ye üyeliği 9 Temmuz 1932 tarihinde Cemiyet-i Akvam'a üye ol­masıyla başlamıştır. Türkiye, ILO'nün ana­yasasında yer alan ilkeleri kabul etmesinin gereği olarak 1934 yılında bir tasan hazırla­mış ve bu tasarı 1936 yılında 3008 sayılı iş kanunu olarak kanunlaşmıştır. Türkiye ILO'nun faaliyetlerine 1945 yılında Çalış­ma Bakanlığı'mn kurulmasından sonra et­kin şekilde katılmıştır. 1947'de çıkarılan Sendikalar Kanunu'na kadar sendikalar bu­lunmadığı için ILO'ya işçi ve işveren tem­silcisi gönderilemedi. 1946 yılında Çalışma Bakanlığı bünyesinde kurulan Araştırma Kurulu'na ILO ile ilişkileri yürütme görevi verildi. 1949 yılında ILO'dan gelen bir he­yet Türkiye'de incelemeler yaptı ve "Türki­ye'de Çalışma Sorunlan" adı ile bir rapor
hazırladı. T.C. Hükümetinin talebi üzerine 1962'de de ILO'dan bir heyet gelerek toplu sözleşme ve grev konularında bir rapor ha­zırladı. 1980 sonrasında Türkiye sürekli ILO gündeminde kaldı. ICFTU, WFTU, WCL gibi uluslararası işçi konfederasyon­ları ve bazı uluslararası işkolu federasyon­ları ile Norveç İşçi Sendikaları Konfederas­yonunun Türkiye'nin 98 sayılı Sendika ve Toplu Pazarlık Hakkı Sözleşmesi'ne uyma­dığı yolundaki şikâyetini incelemek üzere ILO Sendika Özgürlüğü Komitesi 1981 yı­lından beri Türkiye'yi gündeminde tutmak­tadır. İlk olarak 12-22 Haziran 1982 tarihle­rinde "doğrudan ilişki heyeti" Türkiye'ye gelerek çeşitli incelemeler yapmıştır. Daha sonra ILO Türkiye'den Mart 1983'te sendi­kalar ve toplu sözleşme yasa taslaklarını is­tedi ve taslaklarla ilgili görüşlerini 11 Nisan 1983'ce Türk Hükümetine bildirdi. Türkiye bu laslaklarda yaptığı değişiklikleri 24 Ma­yıs 1983'te ILO'ya gönderdi. Haziran 1983'te toplanan Uluslararası Çalışma Konferansı'nda 98 sayılı sözleşme açısın­dan Türkiye'nin durumunu ele alarak bu ya­sa taslaklarında yapılması gereken değişik­likleri bildirdi. 1983 ve 1984 Eylül ayların­da gelen ILO heyetleri hükümet, işçi ve iş­veren sendikaları yetkilileri ile görüşmeler yaptı ve Sendika özgürlüğü komitesinin Türkiye ile ilgili görüşleri Kasım 1984'te 237 sayılı raporunda yer aldı. Türkiye 1983 ve son olarak I989'da 98 ve 111 sayılı söz­leşmelerin hükümlerine uymadığı gerekçe­siyle "özel pragrafa" alınmıştır.
Türkiye bugüne kadar 166 adet ILO söz­leşmesinden 28 tanesini onaylamış, fakat uluslararası çalışma konferansında kabul edilmesi için olumlu oy kullandığı 87 sayılı Sendika özgürlüğü ve Sendika Hakkının Korunması Sözleşmesi (9.7.1948)'ni onaylamamıştır.
 
BUNLAR DA İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR

Bu konuyu görüntüleyen kullanıcılar

Üst Alt